Sunday, September 30, 2007





Erai la adapost
de inamic, dar grozav de singur.
Zgomotele mur
eau inecate la cativa pasi, n-auzeai suflet de om langa tine, doar fluierul ala care tipa si chema in albeata moale si pufoasa, atat de groasa ca-ti inghitea trupul mai jos de mijloc;in afara camasii tale cafenii, si-a cataramei de alama, nu mai desluseai nimic altceva decat albul acela, ca si cand te-ai fi dizolvat in ceata de la brau in jos.
Cand aparea un om din ceata, nu voiai sa-i vezi fata si nici el pe-a ta, caci e un chin sa vezi pe cineva asa de clar de parca te-ai uita inauntrul lui, dar nici nu-ncercai sa-ntorci privirea de la el si sa-l pierzi cu desavarsire.
Aveai atunci de ales: fie sa te straduiesti sa privesti in fata lucrurile ce-ti rasareau inainte, oricat de dureros ar fi fost totul, fie sa te lasi in voia cetii si sa te pierzi in ea.
Realitatea era ca eu insumi cautam usa aceea, caci ma-nfricosa faptul ca rataceam de-atata vreme si-ncepeam sa urlu pana ce ei imi dadeau de urma.
Intr-un fel, urlam tocmai pentru ca ei sa-mi dea de urma; imi ziceam ca orice-i mai bine decat sa ma pierd cu totul si pe veci.
Acum nu mai sunt asa de sigura.
Nu-i chiar asa de rau sa-ti pierzi urma.

6 comments:

Anonymous said...

foarte frumos.talent nu gluma

TrasHie said...

parca scriam siropos, mult prea romantic.
acum ti-ai schimbat parerea?
:))

Anonymous said...

fuckin teenagers

Anonymous said...

Incitant , chiar senzational .
Frumos , chiar placut.

Lu' Andu chiar ii 'placea'

TrasHie said...

multumesc:)

Anonymous said...

Pentru cuvintele noastre se iubesc si plac reciproc , te-am adaugat in blogroll.